Te kthehesh ne rrenjet e tua eshte gjithmone nje emocion. Dicka qe te perfaqeson, ashtu si historia e treguar nga Italia. “Kur mbërritëm këtu”, thotë Natali Lazzari, mbesa e re që shoqëroi gjyshin e saj gati nëntëdhjetë vjeçar në Marostica, “u emocionova shumë”. Italiano-braziliania dëshironte që gjyshi i tij José të kthehej në Veneto për të festuar ditëlindjen e tij të 89-të.
“Sot, më në fund, mund të them se e bëra gjyshin tim të kthehej në shtëpinë e tij, pavarësisht moshës, ai është ende shumë i kthjellët, ai kujtonte shumë gjëra, por jo nga vinte dhe donte të shihte këto vende. Falënderoj Zotin për këtë mundësi që na dha”, shkruan gruaja.
Përqafime, shtrëngime duarsh, të qeshura, shkëmbime emrash, selfie dhe dolli, gjyshi José mundi të takonte të afërmit e tij venecianë, të cilët në gati një shekull jetë, nuk kishte pasur kurrë mundësi t’i takonte.
Për ta bërë të mundur të pamundurën ishte vullneti i hekurt i mbesës i përzier me kërkimin dhe organizimin e përpiktë të Catia Dal Molin, e cila prej vitesh punon në fushën e turizmit gjenealogjik dhe rrënjëve familjare.
Organizuan një vizitë në kishën e fshatit, një takim me të afërmit, një takim me famullitarin, kryetarin e Marostica, një koncert përkujtimor, një broshurë historike për familjen e emigruar dhe një vizitë në vendet e tyre të origjinës.
Catia Dal Molin shpjegon: “Puna ime është të gjej familje dhe njerëz që kishin humbur kontaktet pas tre, katër apo edhe pesë brezash. Është emocionuese”. José buzëqesh vazhdimisht, ai dëshiron të fotografojë të gjitha fytyrat që takon.
Ai dëshiron të bëjë foto të atyre të afërmve të largët që e dinte se i kishte, por nuk e kishte parë kurrë shtëpinë në Brazil. Mbesa është entuziaste: “Duhet t’i kërkojmë gjyshërve tanë të na tregojnë historitë që mbajnë brenda tyre. Shumë më thonë që gjyshërit nuk u thonë asgjë. Dhe unë u përgjigjem gjithmonë, a i keni kërkuar të tregojnë?”…
