Sinteza e asaj që perfaqesonte Juventus-Roma për Paulo Dybala u zbulua nga Tammy Abraham menjëherë pas përfundimit të ndeshjes 1-1 ne Torino: “Në dhomën e zhveshjes do ta përqafoj, për të ishte një ndeshje delikate, në stadiumin e tij të vjetër, dhe unë jam i lumtur që bëri një asistim për të mirën time”.

Një asistim jo i parëndësishëm, ndër të tjera, si për cilësinë teknike ashtu edhe për peshën specifike, pasi shërbeu për të rregulluar rezultatin përfundimtar të ndeshjes 1-1. Një pasdite jetoi nën flamurin e emocioneve për La Joya, pothuajse i pakëndshëm në menaxhimin e konfliktit të brendshëm që e shoqëroi.

Pritja nga fansat e tij të vjetër ishte më e mira që ai mund të dëshironte. Rikthimi në Stadium në rolin e kundërshtarit, për më tepër duke përfaqësuar një rival historik si Roma, nuk ndikoi në kujtimin që juventusët mbajnë për të.

Dhe kështu, që nga momenti kur hyri në fushë për ngrohjen, ai u pushtua nga një valë dashurie: duartrokitje nga tribuna, një kor për ta thirrur nën kurbë, disa pankarta për ta falënderuar për atë që bëri në të zezë. dhe të bardhë.

I rëndësishëm ishte edhe momenti i leximit të formacioneve. Të gjithë lojtarët e Romës u pushtuan nga fishkëllimat e shumta të Stadiumit, ashtu siç pritej. Por sapo doli emri i Dybala nga spikeri, kori me vershellima u ndërpre nga duartrokitjet e forta nga i gjithë stadiumi.

Në fushë nuk ishte një ndeshje e lehtë për Dybala. Dyluftime, shpirt gare dhe nje asist i bukur. I mjaftoi një blic për të qenë vendimtar dhe për të kontribuar në pushtimin e një pike të çmuar, në kuadrin e një pasditeje të vështirë.

Dhe as kjo nuk i shtyu tifozët e Juventusit ta tundnin në momentin e ndryshimit, mbërriti në 78′ me lojën tashmë të bllokuar. Sekuenca e kapur nga kamerat ekskluzive të DAZN dhe e shfaqur në pas ndeshjes përfshin në mënyrë efektive ndjenjat e përziera që Dybala mbarti gjatë gjithë garës.

Në momentin e golit të Abraham, reagimi instinktiv është që të shkojë drejt tij dhe të festojë barazimin me shokët e skuadrës. Por pas pak çastesh ai niset në drejtim të kundërt, duke kryqëzuar ish-shokët e tij të Juventusit, me një mendim fiks: të shkojë të mbledhë topin në fund të rrjetës dhe të kthehet në mesfushë, i vetëm.

Një gjest me kuptim të dyfishtë: nga njëra anë mentaliteti fitues i atyre që duan të rifillojnë menjëherë lojën për të shfrytëzuar inercinë në favor të tyre dhe për të kërkuar golin e rikthimit për Romën; nga ana tjetër ajo shija, paksa e hidhur, e atyre që për herë të parë u ndjenë vërtet kundërshtarë të skuadrës që shënoi pjesën më të rëndësishme të karrierës së tyre.