Modeli gati 60-vjeçare nuk ka frymëzuar gjithmonë magjepsjen pa frymë që bën sot. Këtu është diçka që është e vështirë për t’u besuar këto ditë: Rolex Daytona nuk ishte gjithmonë një hit i shitur dhe i jashtëzakonshëm.

Po, është e drejtë – dhe aq më tepër me ato modelet e dashura të “Paul Newman”, ato me tipografinë e çuditshme dhe thekset e kuqe që priren të bëhen tituj këto ditë. Ato gjëra u lënguan në vitrinat e dyqaneve për vite me radhë.

Modeli tani është objekt i dëshirës për të gjithë, nga fillestarët horologjikë deri tek koleksionistët e përkushtuar. Vetë “Paul Newman” Daytona e Paul Newman arriti në mënyrë të famshme gati 18 milionë dollarë në ankand në 2017.

Pra, si ndodhi që ky kronografi modest (fillimisht i plagosur me dorë) u bë kaq i dashur në mbarë botën?

Olex, natyrisht, kishte bërë kronografi për dekada përpara se të dilte me Daytona (i cili fillimisht ishte nënshkruar thjesht “Cosmograph”, minus emërtimi “Daytona”).

Gjatë Luftës së Dytë Botërore, kompania strehoi kronografë me regjistër të trefishtë në kutitë Oyster, ndërsa në vitet 1950, filloi të eksperimentonte me orët që parashikonin qartë Daytona me gjuhë të ngjashme dizajni.

Referenca 6234 ka më shumë nga ajo pamje e kohës së luftës, por deri në kohën e ref. 6238 rrotullohet në vitin 1962 – e ashtuquajtura “para-Daytona” – është e qartë të shihet se ku e filloi kronografi më i famshëm në botë.

I vendosur në një kuti çelik inox 36 mm ose ari të verdhë dhe i disponueshëm me një numërues argjendi, të zi ose gri të errët, 6238 kishte duar shkopinjsh, shënues të faqeve, të aplikuara të orës, parcela me orë ndriçuese dhe shtytës të pompës pa fileto.

I mundësuar nga lëvizja Valjoux 72 i mbështjellë me dorë dhe i disponueshëm në byzylykët Rolex çeliku, ishte një kronografi sportiv dhe i pashëm që kishte nevojë për shumë pak ndryshime përpara se të merrte formën që ka ardhur për të komanduar shuma kaq të mëdha në ankand.